SUZUKI VZ 1600 MARAUDER
Rij impressie van de Suzuki VZ 1600 Marauder

“The performance champ of the cruiser world” Zo word de nieuwe 1600cc metende Marauder door Suzuki omschreven. In het performance cruiser segment zijn de ontwikkelingen de laatste jaren letterlijk en figuurlijk hard gegaan. Naast HD hebben de vier grote Japanse merken ook hun eigen performance cruiser, al dan niet afgeleid van een bestaand model. Suzuki is een nieuwe weg ingeslagen; de Intruder 1400 is uit het programma verdwenen, de Marauder is een nieuwe fiets, maar met veel vertrouwde en beproefde delen opgebouwd. We nemen de VZ 1600 mee voor een uitgebreide test.

De Marauder staat klaar bij Suzuki importeur Nimag. We mogen een week rijden met de nieuwe Marauder. Pepijn Schoemaker, marketing coördinator bij Suzuki, overhandigt mij de sleutel, en wenst mij veel rijplezier. Dát gaat lukken, zie ik al gelijk! Met één druk op de startknop slaat de Soezoek aan, en met een mooi rauw, diep getoond geluid uit de uitlaten gaat de Marauder van zijn plaats. “Rijden maar, en veel ook”, denk ik bij mezelf, “zolang het nog droog is!” Donkere dreigende wolken jagen door de lucht, en voorspellen niet veel goeds. Het is een koude dag begin maart, een waterig zonnetje vergezeld mij tijdens de eerste kilometers. Door het rivierengebied van de Betuwe tuf ik langs provinciale wegen en via dijkjes naar Culemborg. De zon vind de Marauder schijnbaar ook mooi om te zien, want de zonnestralen worden steeds enthousiaster als ik voorbij boomgaarden en langs idyllische kleine dijkhuisjes rij. Vóór mij zie ik een gigantisch brok motorfiets. Mijn uitzicht word bepaald door de enorme tank, met het chromen dashboard, en de al even imponerende voorvork. De zithouding is zó natuurlijk en relaxed, dat ik me er op betrap dat ik er geen seconde aan hoefde te wennen, laat staan me er op moest aanpassen. Vandaar dat ik ontspannen van het uitzicht kan genieten, en onbezorgd om me heen kan kijken. Ik kies een route die eerst Culemborg aandoet, en dan via kleine weggetjes naar Utrecht gaat, en vandaar met een weg die ten noorden van de grote rivieren richting Arnhem. Bij Houten rij ik langs kasteel Heemstede, waar ik even een korte pauze neem.

Getrokken zwaard
Het kasteel is geheel gerenoveerd, en de tuin leent zich perfect voor een paar statie foto’s van de Marauder. Een ‘Marauder’ is in het engels een plunderaar, maar heden ten dage komen de plunderaars met getrokken zwaard alleen nog in sprookjes verhalen de kastelen binnenvallen. Maar de Marauder voelt zich hier nog steeds thuis. Kasteel Heemstede is in 1645 in opdracht van Hendrick Piek gebouwd in Hollands Classistische stijl. Het werd in 1919 door de familie Heijmeijer gekocht, en in 1972 weer verkocht. De omliggende grond bleef wel in eigendom van Heijmeijer. In 1974 werd Heemstede geheel gerestaureerd, en jammerlijk ging het fraai gerestaureerde kasteel Heemstede op 10 januari 1987 in vlammen op, waarbij ook de bijzondere plafonds verloren gingen. In 1999 kocht dhr. Ensing het kasteel, en liet het gelukkig weer geheel restaureren. Het is nu een kantoorruimte voor bouwbedrijf WCN, en helaas zijn zowel tuinen als kasteel niet toegankelijk voor bezoekers. Gelukkig mocht ik ongestoord toch foto’s maken in deze ó zo toepasselijke en mooie omgeving. Want gelijk dringt zich de vergelijking met het kasteel op; de Marauder weet klassiek en high-tech te verenigen in een motor waar een sober, retro-achtig uiterlijk zich naadloos heeft weten aan te sluiten op de meest moderne technische snufjes. Nieuw, maar toch met een klassieke uitstraling. Nét als het kasteel wat er nieuw uitziet, maar toch al eeuwen oud is. In het water van de rustieke kasteelvijver weerspiegeld het beeld van de Marauder, terwijl de laatste grijze wolken door de wind worden weggeblazen. De zon komt vol op de Marauder, en versterkt de toch al zo imposante look van de motor nog meer. Deze plunderaar maakte tijdens de Middeleeuwen vast indruk; niet alleen op de kasteelheer, maar ook op de jonkvrouw van het kasteel. En indrukwekkend is de Marauder in onze moderne tijd ook. Alles is groot aan de VZ 1600 Suzuki; maar alles is wel in verhouding.

Drag race invloed
Het achterspatbord is gestileerd naar voorbeeld van een dragbike. Het zadel loopt daar faai in over, al gaat dit wel ten koste van het zitgenot van de duopassagier. Opvallend comfortabel is het zadel echter wel voor de bestuurder, al lijkt het op het eerste gezicht een Spartaans aandoend zitgedeelte. Maar het voelt goed aan, zelfs na uren achtereen te hebben gereden. Er is voldoende steun in de rug, en mogelijkheid om iets te verzitten. De benen staan iets onderuit op de voetsteunen. Ook kleinere mensen zullen goed met de Marauder overweg kunnen, langere mensen zullen de forward controls misschien iets verder naar voren willen plaatsen. Naadloos sluit het zadel aan op de zeer dominant aanwezige benzinetank. De tank heeft een inhoud van 17 liter, met een klassiek ogend chromen dashboard, waarin de benzinedop een plaatsje heeft gekregen. Ook de tankemblemen geven het een geheel een beetje retro-look, wat door Suzuki op stijlvolle wijze is gecombineerd met de uiterst moderne high-tech voorvork. De gehele voorkant is rechtstreeks overgenomen van de nieuwste GSX-R 1000, inclusief de formidabele remmen. Op de voorvork is een custom stuur gemonteerd, wat naar mijn smaak wel wat dikker cq. ‘voller’ had mogen zijn. Het is wat iel in vergelijking met de rest van de voorpartij, maar geeft een uiterst ontspannen en neutrale zithouding. De forward controls zijn goed bedienbaar, en voor iemand mat een gemiddelde lengte van tussen de 1.75 en 1.80 perfect gepositioneerd. Een (denkbeeldige) gelijkwaardige driehoek die de handvatten, voetsteunen, en het zadel verbind, schijnt ideaal te zijn volgens de folder van de Marauder, en blijkt het in de praktijk ook daadwerkelijk te zijn. Het lange, lage frame, de onderuit staande voorvork, en natuurlijk de ‘dragpipe look’ uitlaten maken duidelijk dat ook Suzuki een radicale performance cruiser met dragrace invloeden heeft neergezet.
Klassieke tinten
De invloeden van custom, cruiser, en dragbike zijn allen op de Marauder terug te vinden, maar ook zijn hier en daar klassieke tinten toegepast. Naast de ‘billet’ airbox covers en het stuur, is ook de komaf uit de custom-scene van de koplamp goed te herkennen. Alles komt samen in de voorpartij, waar de voorvork high-tech is, de koplamp en het stuur custom invloeden hebben, en de tank en het dashboard weer een herkenbare klassieke stijl vertonen. En dat alles heeft Suzuki goed vormgegeven in elkaar laten overvloeien in de Marauder. Het is geen onsamenhangend geheel geworden; néé, het is juist allemaal smaakvol samengesteld. En dat is heel knap en netjes gedaan, zonder er te veel nadruk op te leggen. Het stuur met de spiegels en bediening van hendels en schakelaars is sober gehouden, de tellers zijn overzichtelijk en goed afleesbaar. Niet opvallend allemaal, maar ook niet weggemoffeld achter vele opzichtige chromen covers. Zo zijn ook de wielen en de remmen goed zichtbaar gehouden met het gebruik van de kleine spatborden. De 17inch wielen zijn voorzien van niet ál te brede banden, waardoor de stuurkwaliteiten van de VZ1600 gewaarborgd blijven. De remmen komen ook van de GSX-R 1000, en beloven dus veel goeds. De coole custom koplamp geeft ’s nachts voldoende licht. Een brede en heldere lichtbundel verlicht het wegdek, met grootlicht erbij heb je meer dan genoeg licht om het spoor niet bijster te geraken. Het achterlicht geeft ook voldoende licht om achterop komend verkeer te laten zien dat er nóg een verkeersdeelnemer rijdt.
Mighty V-twin power
Een ‘must’ voor een custom of power cruiser is een dik V-twin blok. Bij de Marauder is dat een vloeistof gekoelde V-twin met een inhoud van 1600cc. De configuratie van het blok betekend dat er niet al te veel toeren gedraaid kunnen worden, wat logischerwijs weer ten koste gaat van het topvermogen. Bij 5300 toeren komen er 73 en een halve pk uit rollen. ( dat is 54 kW) Maar het betekend mede door de enorme cilinderinhoud en de lange slag wél dat er een gigantische hoeveelheid trekkracht bij lage torentallen loskomt. Het koppel bedraagt liefst 125 Nm, en dat al bij 2800 toeren. Bij het berijden van de cruiser ga je eigenlijk automatisch ‘op koppel’ rijden. De dragstyle uitlaten (2-in-1-in-2) maken een heerlijk vol en wat rauw geluid, en staan ‘cool’. Lekker laag in toeren rijden kan al vanaf 1500 toeren, en dan schakel je al weer bij 2100 toeren over. Het rode gebied begint bij 6000, waarna bij 6500 de begrenzer duidelijk maakt dat je nu toch écht moet overschakelen. In z’n één rij je dan 80 km/u, in twee 120 km/u, in drie 160 km/u, in vier ga je nét met moeite door de 185 km/u, en in de vijfde versnelling die eigenlijk een overdrive is, zit weinig fut meer. De hydraulische koppeling heeft een kort aangrijppunt, maar is licht bedienbaar. Het schakelen gaat soepel en zeker, maar wel duidelijk hoorbaar. De versnellingsbakverhoudingen zijn goed gekozen, de versnellingen sluiten goed op elkaar aan. Rustig cruisen met de mighty V-twin in de hoogste versnelling is relaxed rijden met weinig toeren. Rij je 50 km/u maak je 1200 toeren, bij 80 km/u maak je 2000 toeren, bij 100 km/u 2500, en bij 120 km/u net 3000 toeren. De eerste versnelling is zoals bij alle cruisers wat lang, maar niet hinderlijk in de stad. Een geheel onderhoudsvrije cardan aandrijving brengt het vermogen naar het achterwiel. Van de reactiekrachten waar cardan’s vroeger om bekend stonden is niets te merken. De digitale ontsteking doet zijn werk goed, net als het injectiesysteem. De lucht gaat via twee 40mm throttle bodies het blok naar binnen. Voor de koude start is er echter wel een choke aanwezig. En daar is bij Suzuki toch niet goed over nagedacht… Alleen de plaats al; links vooraan op een lullig beugeltje op de radiateur. Niet zichtbaar als je rijdt, waardoor je ‘m makkelijk vergeten zal. Slecht bereikbaar, zéker als je in een dik winterpak gekleed bent! Hadden ze de injectie niet kunnen aanpassen op een koude start? Niet dus, maar waarom op zo’n in het oog springende moeilijke plaats? Als de motor geparkeerd staat is het een storend gezicht. Helaas, misschien word dit nog verbeterd.
Immense hoeveelheden trekkracht
Maar als de Marauder op temperatuur is, kan de choke dicht, en gaat het gas erop! Het blok pakt goed op, en loopt mooi en regelmatig rond. Weinig schakelen, rijdend op koppel, en zo nu en dan even lekker van ‘onderuit’ accelereren gaat al in z’n vijf vanaf 1500 toeren. De Marauder blijft dan ‘Gáán!’ tot je op topsnelheid zit. Je krijgt dan wel behoorlijk veel druk van de rijwind, vooral in je gezicht. Ook bij vol vermogen en op hoge snelheden blijft de Marauder koersvast en stabiel. Maar daar rij je een Marauder eigenlijk niet voor. De Suzuki is een heerlijke rechtuit fiets met immense hoeveelheden trekkracht. De dragrace invloeden geven het ook aan: rechtuit rijden, met veel acceleratie power. En deze power stoppen, is bíjna net zo fijn als het accelereren. De voorremmen zijn subliem, het drukpunt is bij hard remmen gauw gevonden, en de voorvork is goed strak afgeveerd en duikt nauwelijks in, wat feedback en wegligging, en daardoor remkracht nóg meer ten goede komen. De achterrem moest nog ingeremd worden. (het was een nagenoeg splinternieuwe fiets die Suzuki importeur Nimag aan mij had toevertrouwd) Na de eerste paar honderd kilometer rijden ging de achterrem dan ook steeds beter functioneren. De rem vraagt wel wat veel kracht van de rechtervoet, maar reageert goed, en werd steeds beter en feller. De achterrem bleef in alle omstandigheden zijn werk gecontroleerd, en goed doseerbaar doen, en bleek net zo goed te voldoen als de voorrem; uitstekend dus!.

Lange wielbasis
Op hoge snelheden cruisen is geen probleem, vast als een rots ligt de Marauder op de weg. Van spoorvorming, kuilen en hobbels merk je weinig of niets. Wél gaat het lampje akelig snel branden om aan te geven dat de benzinevoorraad wéér tot het minimum geslonken is. Tanken moet zeer regelmatig gebeuren als je aan ’t gas trekt, de 17 liter gaat er dan vlot doorheen…héél vlot… Met rustig rijden haal je één op twintig makkelijk, en ga je gassen, dan komt één op twaalf eerst.
Op dijkweggetjes en bochtige wegen met slecht wegdek is de Marauder verassend stabiel. Sturen kost geen enkele moeite, en mede door de goede zithouding is het makkelijk om de motor te corrigeren. Sturen doe je het meest op de Marauder vanuit je heupen, het neutrale stuurgedrag is natuurlijk ook gevolg van de lange wielbasis, gecombineerd met het lage zwaartepunt. Dit betekend niet dat bochten moeilijk of zwaar te nemen zijn. Integendeel, de voorvork, wielen en met lucht instelbare achterschokbrekers zijn méér dan goed op hun taak berekend. Rondom goed instelbaar zijn zowel vóór- als achtervering. De basisinstelling is voor een gemiddeld persoon uitstekend; met lage snelheid bochten draaien, zonder handen rijden, en hard remmen in een bocht, het blijkt voor de Suzuki allemaal een peuleschil. Heb je een wat sportievere rijstijl, dan zul je in bochten wat meer moeten ‘tegen hangen’, en daardoor de motor wat meer rechtop kunnen houden. Het lage frame, en de forward controls gooien anders als eerste roet in het eten als je net lekker vlot een bocht wil doordonderen. Vrij vlot zit je aan de grond en word het enthousiasme even getemperd. Verder niets dan lof over de rijeigenschappen, zeker in acht nemend de lange wielbasis van de Marauder!

Conclusie
De pluspunten. Een heerlijk sturende fiets, met veel bottompower, en een zeer stabiel rijwielgedeelte. Remmen zijn heel erg goed, voorvork en instelbare schokdempers goed en niet te slap, de zithouding is lekker relaxed en neutraal. Ook voor kleinere mensen zeer geschikt, en makkelijk te berijden zonder je te verrassen.
Minpunten zijn er nauwelijks; de wel zeer geringe bodemspeling in bochten; maar dat is inherent aan een performance cruiser. En de lasnaden die hier en daar wel íets netter zouden mogen worden afgewerkt, zeker op zichtplaatsen zoals de zijkant van het frame. Topsnelheid zou best wel wat meer kunnen en mogen zijn dan de 185 km/u die er nu uit komt rollen. De kabels en remleidingen die over het stuur hangen zouden wat netter kunnen; ze liggen nu over het stuur heen. Rest ons dan als laatste de plaatsing van de choke natuurlijk….

Een Power Cruiser met een Mighty V-twin blok, die zijn beloftes waarmaakt, en ongetwijfeld vele tevreden rijders zal krijgen. Zoals Suzuki het zelf zo mooi zegt: “With muscular performance and unrivalled style, the new Marauder 1600 gives you everything you need in a cruiser motorcycle”
Met dank aan Suzuki
Importeur Nimag BV
Postbus 77
4130 EB Vianen
0347-349 750
www.suzuki.nl of www.suzuki-racing.com

Kasteel Heemstede voor info zie www.kasteleninutrecht/heemstedeII.nl

Onno “Berserk” Wieringa
Rijfoto’s : Margot
Technische gegevens Suzuki VZ1600 Marauder

Motorblok: Vloeistof gekoelde 4-takt V-twin, met enkele bovenliggende nokkenas, 8-kleppen
Boring x slag: 102 x 95 mm
Inhoud: 1552 cc
Compressie verhouding: 9.0 : 1
Carburatie: Benzine injectie 40mm x 2
Inhoud olie: 3,5 liter
Ontsteking: digitaal
Startsysteem: elektrisch
Smering: druksmering
Versnellingsbak: 5 versnellingen
Primaire aandrijving ratio: 1.517 (85/56)
Eind overbrenging ratio 2.619 (15/21 x 33/9)
Koppeling: Natte, meervoudige platen koppeling, hydraulische bediening
Frame: dubbel wiegframe, high-tensile staal
Hoek/naloop: 32 graden/144mm
Vering voor: 43mm upside-down telescoop voorvork
Vering achter: Achterbrug met twee luchtondersteunde schokbrekers
Rebound demping op vier manieren instelbaar
Pre-load volledig instelbaar
Wielen: Voor: J17 x MT3.50, aluminium
Achter: J17 x MT5.00, aluminium
Remmen: Voor: 6-zuiger klauwen 320mm dubbele schijven
Achter: 2-zuiger klauw, 300mm enkele schijf
Banden: Voor: 130/70R17M/C (62H) radiaal
Achter: 170/60R17M/C (72H) radiaal
Benzinetank: 17,0 liter
Totale lengte: 2410mm
Totale breedte: 850mm
Totale hoogte: 1110mm
Wielbasis: 1705mm
Grondspeling: 125mm
Zithoogte: 700mm
Gewicht (droog) 290kg.
Maximum vermogen: 54kW (73,5 PK) bij 5300 toeren per minuut
Koppel: 125 Nm bij 2800 tpm.
Kleuren: zwart of blauw
Adviesverkoopprijs 13.999,- euro (exlc. Kosten rijklaar maken á 215,- euro)